ΖΩΗ ΡΑΛΛΗ

Ένα ουράνιο τόξο για μένα

Από το πρωί όλα προμηνούσαν πως θα είχαμε πάλι μια ηλιόλουστη μέρα.
Χωρίς να ξέρω τον λόγο όμως δεν μπορούσα να την απολαύσω όπως τις προηγούμενες.
Κάποια αδιόρατο σφίξιμο βαθιά μέσα μου σκοτείνιαζε το φως που έπεφτε καυτό στην άμμο.
Την επόμενη θα φεύγαμε για το σπίτι, οι διακοπές μας τελείωσαν, αλλά δεν ήταν αυτό που με προβλημάτιζε. Η κόρη μου ήθελε να φύγει νωρίτερα, γιατί είχε, λέει, ραντεβού και δεν μπορούσε να το αλλάξει.
Καθόμασταν στην αμμουδιά και το συζητούσαμε ώσπου βαρέθηκε και μπήκε στη θάλασσα για μια βουτιά με τα μικρότερα αδέρφια της.
Συνήθως κολυμπούσε μόνη, σε απόσταση ασφαλείας από τα «μωρά».
Τώρα τα αγκάλιαζε και τα φιλούσε πειράζοντας τα και χτυπώντας τα χέρια της στο νερό γύρω τους
Αγαλλίασα.
Η όμορφη σκηνή ηρέμησε την ψυχή μου! Το πήρα για οιωνό.
Τι μπορούσε να πάει στραβά;
Την άφησα να φύγει.
Ποιος να το φανταζόταν ότι οι οιωνοί ήταν ένα παραπλανητικό ψέμα;
Μόνο τη φωνή μέσα μου έπρεπε να ακούσω.
Το βράδυ γονατισμένη μπροστά στην εικόνα του Χριστού, στο παρεκκλήσι του νοσοκομείου, μάλωνα μαζί του.
Τι έκανες; Τι έκανες; Πάνε τώρα και σώσε την κόρη μου, διόρθωσε το λάθος σου!
Δεν ήταν ύβρις, ήταν ο μόνος τρόπος να καταλάβει τον πόνο μου από το ξαφνικό κακό που με βρήκε.
Το τροχαία ατύχημα...
Βγήκα έξω από το εκκλησάκι. Οι ουρανοί καταρράχτες. Καλύτερα, σκέφτηκα, κλάψτε κι εσείς, δεν αντέχω να χαίρεται η φύση γύρω μου.
Το πρωί κοίταξα τον ουρανό και το είδα πιο καθαρό από κάθε άλλη φορά στη ζωή μου.
Ένα ουράνιο τόξο με κοίταζε θαρρείς κατάματα και μου στείλε μήνυμα πίστης.
Η μπόρα πέρασε!

* Το κείμενο έγραψε η Ζωή Ράλλη - παρακολούθησε τον Β' κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής των εκδόσεων Αλάτι. Γράφτηκε με αφορμή την παρακάτω συγγραφική πρό(σ)κληση.