ΙΩΑΝΝΑ ΖΩΡΖΟΥ

2020-03-13

Ένα ουράνιο τόξο για μένα

Περπατούσα αργά μες στην καταρρακτώδη βροχή. Είχε γίνει ενοχλητική η σιωπή τόσες μέρες. Κρατούσα το εξιτήριο στο χέρι και θαρρώ πώς καλύτερα θα ήταν να κρατώ τρελόχαρτο. Δεν χαιρέτησα κανέναν πριν φύγω. Δεν ήταν κάτι που συνήθιζα. Ένα μικρό, σχεδόν χαμόγελο ήταν το νεύμα του αποχαιρετισμού.

Ζούσα μόλις λίγα μέτρα από το νοσοκομείο. Στη γωνία στάθηκα να πάρω μια βαθιά ανάσα. Η μυρωδιά της βροχής ξέπλενε τις αναρρωμένες σκέψεις μου. Δίχως αντισηπτικό, δίχως μάσκα.

Το πόνεσα εκείνο το δωμάτιο του νοσοκομείου. Δεκατέσσερα ολόκληρα μερόνυχτα μοιραστήκαμε πολλά. Εκεί, στην απομόνωση, έμοιασα για λίγο σαν αδέσποτο σκυλί κουλουριασμένο στη γωνία της απόγνωσης. Έπρεπε να το κάνω. Είχα ηθικό χρέος πρωτίστως απέναντι στον εαυτό μου. Μου έλειπε μία αγκαλιά. Την αποζητούσα. Οι όμορφες αναμνήσεις ήταν έρχονταν από μόνες και αθόρυβα κούρνιαζαν πλάι μου τις νύχτες.

Όσο προχωρούσα τα ρούχα μου βάραιναν το κορμί. Δεν επιτάχυνα το βήμα. Ακόμα οι διασκελισμοί μου ήταν οκνοί.

Έφτασα στην κεντρική είσοδο της πολυκατοικίας, συνάντησα αρκετά αδιάκριτα βλέμματα.

Το εξιτήριο βρισκόταν μουσκεμένο στα χέρια μου. Κανέναν δεν ενδιέφερε. Η αδιαφορία τούς τράβηξε πίσω σαν μαγνήτης.

Τώρα βημάτιζα πια γρήγορα. Μπήκα στο διαμέρισμά μου και ένιωσα σχεδόν ανεπιθύμητη. Μουντό και σκοτεινό με υποδέχτηκε. Η μυρωδιά της μοναξιάς απλωμένη ολόγυρα σαν σκόνη.

Έβαλα τα δυνατά μου. Ύστερα από ένα ζεστό μπάνιο, άναψα το ραδιόφωνο. Έβαλα το αγαπημένο μου τραγούδι να παίζει και κάθισα στον καναπέ. Ούτε που τόλμησα να ανοίξω την τηλεόραση...

Η βροχή είχε ήδη λιγοστέψει. Μικρές ολόχρυσες αχτίδες του ήλιου φάνηκαν. Μόνο τότε σηκώθηκα να ανοίξω τα παράθυρα.

Ο φρέσκος αέρας μετά τη βροχή πλημμύρισε το σπίτι. Έκλεισα τα μάτια και ένιωσα τη μαγεία της φύσης, γιατί μπορούσα ακόμα... να νιώσω. Όταν τα άνοιξα, ένα λαμπερό ουράνιο τόξο στεφάνωσε το βλέμμα μου. Το άφησα να γλιστρήσει πάνω του όπως εκείνα τα ξέγνοιαστα παιδιά στις παιδικές χαρές που κάνουν τσουλήθρα και ξεφωνίζουν από ευτυχία. Πήρα τα χρώματα ένα ένα, με τη σειρά. Ανέβηκα, κατέβηκα και ξανά. Στο κόκκινο, το πορτοκαλί, το κίτρινο, το πράσινο, το μπλε, το λουλακί και το βιολετί. Πίστεψα στη ζωή, στη θεραπεία και στο φως του ήλιου. Ένιωσα τη φύση, την καθαρότητα, το αιώνιο πνεύμα.

Ώσπου χάθηκε. Μα όχι για πάντα.

Η καταιγίδα έχει πια περάσει.

Συνεχίζω να ελπίζω, να χαμογελώ, να κάνω όνειρα μέσα στα χρώματα και την πολυμορφία τους.

Το ουράνιο τόξο βγήκε για μένα.

Αγαπητό μου ημερολόγιο, είμαι ακόμα εδώ ύστερα από τη νοσηλεία για τον ιό covid-19. Μια μέρα Μαρτίου του 2020...

* Το κείμενο έγραψε η Ιωάννα Ζώρζου - παρακολούθησε τον Α' κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής των εκδόσεων Αλάτι. Γράφτηκε με αφορμή την παρακάτω συγγραφική πρό(σ)κληση.