ΓΙΩΤΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ

Ένα ουράνιο τόξο για σένα*

Έβρεχε δυνατά απ' το πρωί. Η Δευτέρα εκείνου του Μάρτη έμοιαζε βιβλική. Ρυάκια ορμητικά στην άκρη του δρόμου κι ένας ήχος ρυθμικός του νερού σαν χτύπος καρδιάς. Η πόλη είχε μουσκέψει και τα δέντρα αμίλητα προσπαθούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυα. Ένα μικρό σπουργιτάκι βρήκε καταφύγιο στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Τρόμαξε με το άνοιγμα της πόρτας και πέταξε μακριά. Μια γυναίκα ξαπλωμένη σε φορείο οδηγήθηκε γρήγορα στο ανοιχτό στόμα του κίτρινου ασθενοφόρου. Η μάσκα οξυγόνου, οι διασώστες με τις μπλε στολές και δίπλα οι δικοί της. Όλα όσα είχε εκείνο το πρωί. Και τη βροχή. Η σειρήνα του ασθενοφόρου ήχησε δυνατά στη λεωφόρο. Τ' αυτοκίνητα παραμέριζαν με δυσκολία, τα κορναρίσματα διαλαλούσαν μια αυτοσχέδια μουσική κι η ώρα περνούσε βασανιστικά μέχρι να φτάσουν στο νοσοκομείο. Ο ήχος απ' το χειρόφρενο ακούστηκε μέχρι τα σύννεφα. Η μπόρα σταμάτησε. Ένας διασώστης έβαλε τη γυναίκα στο άσπρο κρεβάτι με τις ρόδες. «Είστε καλά;» ρώτησε μ' εκείνη τη γνώριμη ψυχραιμία που έχουν μόνο όσοι πολεμούν. «Ναι!» απάντησε εκείνη με μια κίνηση του χεριού. «Κοιτάξτε ψηλά! Βγήκε το ουράνιο τόξο! Όλα θα πάνε καλά!» της είπε. Ένα πολύχρωμο ημικύκλιο δέσποζε στον ορίζοντα. Μια διάθλαση αγάπης από τη μάνα γη. «Τι περίεργο!» σκέφτηκε. «Σαν τους ανθρώπους που χαμογελούν, μόλις τελειώσει η μπόρα!». Οι ρόδες κυλούσαν ήδη στον γαλάζιο διάδρομο του νοσοκομείου. Μια στάση στον γκισέ με τις πληροφορίες κι ύστερα ατέλειωτη αναμονή. Μέχρι την επόμενη βροχή.

* Το κείμενο έγραψε η Γιώτα Καραγιάννη - παρακολούθησε τον Α' κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής των εκδόσεων Αλάτι. Γράφτηκε με αφορμή την παρακάτω συγγραφική πρό(σ)κληση.